Ως γνωστόν, τρία είναι τα μεγαλύτερα εγκλήματα που μπορεί να διαπράξει μια γυναίκα. Το πρώτο είναι να παχύνει. Το δεύτερο είναι να γεράσει. Το τρίτο, και ομολογουμένως πιο ασυγχώρητο, είναι να συνεχίσει να υπάρχει εκεί έξω, ορατή, ανάμεσα μας, όντας παχιά ή γερασμένη.
Κάπου εδώ φαντάζομαι, εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές θα έρθεις να μου πεις πως το γήρας και το πάχος δεν είναι το ίδιο κολάσιμα. Στο κάτω κάτω, όλοι θα γεράσουμε κάποια στιγμή, είναι κάτι που δε μπορούμε να το αποφύγουμε όσες ενέσεις κολλαγόνου και vampire facials και να κάνουμε.
Μόνο στον εαυτό μας χρωστάμε
Γιατί ένα σώμα που μπορεί να διαφέρει από το δικό σου ή από το τί θεωρεί η κοινωνία μας hot ή hip μια δεδομένη στιγμή γίνεται αφορμή να εκφέρεις γνώμη για κάτι που δε σε αφορά; Τί στα κομμάτια σημαίνει “προσβάλλεται η αισθητική σου”; Και πως γίνεται να μην καταλαβαίνεις την εσωτερικευμένη πατριαρχία και μισογυνισμό που κρύβει αυτή η άποψη;
Τα σώματα μας είναι απλώς αυτό: σώματα. Σώματα που αλλάζουν όπως αλλάζουμε κι εμείς, διαστέλλουν, συστέλλονται, αρρωσταίνουν και αναρρώνουν, ντύνονται και γδύνονται. Το πώς δείχνει αυτή τη δεδομένη στιγμή το σώμα μας δεν έχει ουδεμία σχέση με την αξία μας σαν γυναίκες, όσο κι αν η πατριαρχική, καπιταλιστική κοινωνία στην οποία ζούμε προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Δε χρωστάμε σε κανέναν να δείχνουμε αδύνατες, νέες, μαυρισμένες, γυμνασμένες ή οτιδήποτε άλλο απλά και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούμε χωρίς χρωμόσωμα Υ. Δε χρωστάμε σε κανέναν να δείχνουμε σέξι, θηλυκές, σεμνές ή ταπεινές.
Δε χρωστάμε καν σε κανέναν να δείχνουμε υγιείς, σε περίπτωση που είσαι απ’ αυτούς τους καλοπροαίρετους που απλά “ανησυχούν για την υγεία” των χοντρών ανθρώπων. Το μόνο που χρωστάμε, στον εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας, είναι να ζούμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε, κάνοντας τον κόσμο όσο καλύτερο μπορούμε και βοηθώντας τους γύρω μας όσο περισσότερο μπορούμε. Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε είτε φορώντας ρίγες είτε μπικίνι είτε τη στολή και την κάπα του Batman. Άντε μη βάλω την κάπα μου και έρθω εκεί.